Stressweek

Je hebt van die weken dat je wordt geleefd. De klussen stapelen zich op en als er wat af is, zijn er al weer twee nieuwe voor in de plaats gekomen. Je kunt er niets aan doen, je kunt alleen maar proberen alles zo goed mogelijk af te ronden, het overzicht te houden en je niet gek te laten maken.

Ik heb deze week zo'n week. De ene vertaalopdracht na de andere komt binnen, en ze hebben allemaal spoed. Ik weiger niet graag, dan wordt het maar nachtwerk. Daarbij zit ik in het bestuur van een run-bike-run wedstrijd en natuurlijk is er net deze week van alles te regelen.

Tot overmaat van ramp komt mijn dochter ongelukkig terecht bij het trampolinespringen. Ze heeft veel pijn en de enkel wordt onheilspellend dik. De huisarts vertrouwt het niet en zo zitten we een hele - kostbare - middag in het ziekenhuis voor foto's en gips. Het advies is zo weinig mogelijk lopen, dus fungeer ik de dagen erna als haar privé-chauffeur. Met tijdens het rondrijden al die klussen die nog moeten gebeuren in mijn achterhoofd.

Het lopen schiet er bij in, het is niet anders. Werk gaat voor, een dochter met krukken ook.

Doodmoe ben ik vrijdag. Het meeste werk is gelukkig af, maar ik voel me lamlendig. Te hard gewerkt, te weinig slaap, te veel aan mijn hoofd, te weinig rust.

Voor de zaterdagmiddag heb ik al een tijd geleden een marathon gepland. Een mooi bosparcours, de start om vijf uur 's middags, het weer is al dagen prachtig zonnig… die laat ik toch zeker niet schieten! Maar waar haal ik in vredesnaam de energie vandaan? Ik wil alleen maar zitten en nietsdoen.

Op zaterdag raap ik mijn laatste restjes moed bij elkaar. Als het niet gaat, dan stap ik gewoon uit. Het moet wel leuk blijven. De marathon bestaat uit vier rondes van tien kilometer, ik kan het dus per ronde bekijken. En ach, het is sowieso fijn om diverse bekenden te spreken en er even uit te zijn.

De eerste ronde gaat moeizaam, dat heb ik wel verwacht. Maar tijdens de tweede ronde gaat het al beter, de derde ronde gaat vanzelf en tijdens de vierde vlieg ik over het parcours. Mijn benen doen hun werk zoals altijd, alsof er geen stress-week is geweest. Na afloop ben ik moe, maar voel me fantastisch. Wonderlijk. Je bent kapot, loopt een marathon en je voelt je herboren. Wat is lopen toch lekker!