Lichte gêne

Lang geleden zong ik bij een klein koor in een grote stad. Ik liep toen nog niet zo veel en zo vaak, twee keer in de week zo'n vijf kilometer, dat was het wel. Ik vond het heerlijk om door het groen te lopen, gelukkig hadden we een groot park om de hoek. Ik vond het ook heerlijk om te zingen. En door het lopen had ik adem genoeg.

Een medesopraan vertelde regelmatig over haar vriend. Hij had een gewone kantoorbaan, maar ook een bijzondere hobby. Hij deed aan ultralopen. In de herfst was een vakantie gepland naar Griekenland, er was dan een loopje van, schrik niet, bijna 250 kilometer, de Spartathlon. Ze vertelde het met lichte gêne, blijkbaar was ze gewend aan verbaasde reacties. Ik vond het meteen fascinerend, zo lang lopen, en over zo'n afstand, dat een mens dat kan. En doet. En durft.

Inmiddels woon ik in het oosten van het land. Ik hoef niet meer op zoek naar een park, ik woon in een dorp midden in het groen. Ik zing niet meer, maar loop des te meer. Mijn duurlopen duren wel eens een hele dag en ik kan me een dag zonder lopen nauwelijks voorstellen.

En het vergaat mij precies zoals die vriendin van de ultraloper. Ook ik voel een lichte gêne opkomen als mij op een verjaardag wordt gevraagd wat ik zoal doe. Nou, ik loop marathons als tussendoortje en ben aan het trainen voor een 100-kilometer wedstrijd. Succes verzekerd, verbazing alom. Die 100-kilometer wedstrijd was afgelopen weekend. En die ging prima. Ik liep een dik pr en haalde het podium er ook nog mee.

En dat bleef niet onopgemerkt. De ochtend na de wedstrijd belt de krant voor een interview. De journalist vertelt dat hij ooit twee marathons liep en daarbij 'heel wat mannen met de hamer' tegenkwam. "Dus hoe kom je erbij om twee-en-een halve marathon te lopen? Dat is toch veel te ver?" Ik leg hem uit hoe zoiets gaat, zoals ik dat al zo vaak heb gedaan. De volgende dag staat er een mooi stuk in de krant, met foto, waarbij ik er niet uitzie als een uitgemergelde zonderling, maar als een vrij normale vrouw.

Ik krijg er alleen maar aardige reacties op. Als de krant erover schrijft, dan is het blijkbaar een normale hobby.

Maar die Spartathlon, daar wacht ik nog even mee.