Uitstappen

Ik weet niet of u het kunt, maar ik kan het niet. Uitstappen in een wedstrijd. Hoe zwaar ik het ook heb, ik loop door. Ook al weet ik dat het verstandiger zou zijn om te stoppen.

Laatst liep ik in Duitsland een winterse marathon in een bergachtig gebied. Het parcours bestaat uit vijf rondes van ruim acht kilometer. De dag ervoor heeft het gesneeuwd en de bospaden zijn bedekt met een dikke laag sneeuw. Tenminste, de eerste ronde. Daarna verandert de sneeuw in ijs en wordt het parcours spekglad en onbegaanbaar. Plotseling glijd ik uit, nog eens, en nog eens. Ik ben al snel de tel kwijt. Het wordt één grote glijpartij.

De verstandige lopers houden het na één ronde voor gezien. De minder verstandige, zoals ik, gaan door, vijf rondes lang. Ik loop zo veel mogelijk aan de zijkant van het pad, grijp me vast aan overhangende boomtakken, en nog glijd ik regelmatig in vrije val naar beneden. Het is meer skiën dan hardlopen. Maar dan wel zonder stokken en zonder ski's. Ik heb geluk en bereik uiteindelijk de finish met alleen wat blauwe plekken. Heel wat andere deelnemers worden afgevoerd met gekneusde of gebroken botten. Zo ook vriend K, een snelle loper die voorin meeloopt voor de prijzen. Na een onvermijdelijke buiteling loopt hij een paar gekneusde ribben op. Einde oefening voor hem, hij mag genieten van een paar maanden gedwongen rust.

Na afloop zitten degenen die zijn doorgelopen in de kleedkamer hoofdschuddend bij te komen. Dit was niet leuk meer, het was onverantwoord. We hadden moeten stoppen. Maar dat hebben we niet gedaan.

Als het startschot gaat, gaat er blijkbaar een knop om. Lopen zal ik, en die finish wil ik halen. Hoe moeilijker het gaat, hoe verbetener ik word. Ik geef niet op, het parcours krijgt mij niet klein. Ook al doet alles pijn, voel ik dat ik over mijn grenzen ga en weet ik dat ik er weken van zal moeten herstellen. Ik ben ergens aan begonnen en dat wil ik afmaken. Zo eenvoudig is het.

Natuurlijk draait de aarde gewoon door wanneer ik uit zou stappen. Niemand ligt daar wakker van, dat weet ik best. Maar de weg van de minste weerstand heb ik nog nooit gezocht. Daar is het leven veel te mooi en veel te spannend voor. En dus zal ik mijn grenzen blijven verkennen en verleggen. Met vallen en opstaan.