Witte beren, bruine benen

Het logo van de Terschellinger Berenloop is prima gevonden: de witte ijsbeer is vertederend, maar ook gevaarlijk. Hetzelfde geldt voor het parcours: het is prachtig, bij slecht weer echter loodzwaar.

Dit keer is de lucht 's ochtends betrokken, maar zijn de voorspellingen uitstekend. Voor mij betekent dat, ook al is het november, korte broek en korte mouwen. Bij de start blijkt dat ik één van de weinigen ben. Ik ga bijna twijfelen aan mijn keuze, zeker als mij na een paar kilometer wordt toegeroepen: 'Heeft u het niet koud mevrouw?' Ik heb zo snel geen antwoord paraat maar dat hoeft ook niet. Een loper achter mij vertelt de toeschouwers dat hij 'bijna ontploft'. Ik kijk om en zie zijn lange broek, jasje en knalrood hoofd. Het zegt genoeg.

Ik loop rustig door en heb het erg naar mijn zin. De wind in de rug, de zon breekt door zoals voorspeld, dat gaat lekker zo! Bij het vijftien kilometerpunt krijg ik het eerste commentaar op de kleur van mijn benen. Ja, inderdaad, een weekje zon heeft zijn sporen nagelaten. Maar ik wil niets horen over uiterlijkheden! Zeg mij dat het er goed uitziet, dat ik soepel loop, dat ik het makkelijk ga halen. Bemoedigende woorden wil ik, maar die krijg ik niet. Wel: 'Zo, lekker kleurtje die benen!' En dat niet één keer, maar vele keren. Die eerste keer is misschien leuk, de tweede keer al minder, daarna wordt het voorspelbaar.

Gelukkig groeit met de afgelegde afstand ook het gevoel voor humor van de omstanders. Als ik het strand oploop, hoor ik: 'Dat strand heb jij niet meer nodig meiske!' En als ik van het strand afkom is het commentaar: 'Lekker op het strand geweest, dat kun je wel zien!' Vlak voor de finish klinkt het: 'Mooi weer gehad onderweg zeker?

Tot mijn opluchting staat bij de finish een speaker met verstand van zaken. Hij noemt alleen mijn naam, woonplaats en eindtijd. Niets over de kleur van mijn benen, mijn ogen of mijn haar. Een vakman.

Volgend jaar kom ik terug, want ik vind het een geweldig leuke marathon. Het weekje zon is ook alweer geboekt. Dus lieve toeschouwers, ik zal mijn best doen weer net zo'n kleurtje te krijgen als dit jaar. En anders verf ik mijn haar wel in een flitsende kleur. Per slot van rekening zijn wij als lopers er voor u, en niet andersom. Daar ben ik nu wel achter.