Maatje 38

Sommige mensen gaan veel eten wanneer ze ongelukkig zijn. Ik niet. Ik ga veel lopen.

Vorig jaar zomer had ik het niet zo naar mijn zin. Mijn relatie liep niet lekker, de toekomst leek onzeker en ik had geen idee wat ik eraan kon doen. Mijn vrienden luisterden geduldig maar hadden ook geen oplossing. Op zo'n moment rest mij maar één ding: lopen. Het verandert niets, maar leidt wel af. Tegen de bomen in het bos hield ik eindeloze monologen en al zeiden ze niets terug, het luchtte op. Ik leefde spartaans: weinig slaap, weinig eten, geen alcohol en, logisch gezien de omstandigheden, ook geen gestoei in bed. Alle energie stopte ik in het lopen.

Ik zag er prachtig afgetraind uit in die tijd. Ik was in de vorm van mijn leven en liep het ene pr na het andere. Geweldig was dat. Oké, ik was dan misschien niet zo gelukkig, ik was wel snel.

De tijden zijn inmiddels veranderd, het gaat me weer goed. Ik loop nog wel, maar vooral wanneer ik niets beters te doen heb. En er is zoveel leuks te beleven: uit eten, naar de film, een concert, een weekendje weg. De pretfactor in mijn leven is met sprongen gestegen, maar nu holt mijn conditie achteruit. En van dat strakke lijf is weinig meer over.

Dat moet dringend anders. Maar hoe? Ik heb weinig zin in een tweede relatiecrisis, dat kan ik mijzelf en mijn vrienden niet aandoen. Er moet een andere manier zijn.

Op een mooie voorjaarsochtend spreek ik mijzelf ernstig toe. Het is afgelopen met dat luie gedoe. Ik trek mijn loopschoenen aan en ga het bos in. Een uurtje is lang genoeg, het moet wel leuk blijven. Halverwege gaat mijn mobieltje af. 'Engel, die Marlies Dekkers die je hebt, is dat maatje 38?' Oftewel vriendlief staat in een winkel een mooi ondergoedje voor mij uit te zoeken. Dat is lief van hem, maar ik weet meteen dat mijn lange duurloop van komend weekend hiermee ernstig in gevaar komt. Lopen is leuk, maar sommige dingen zijn nog leuker. En een goede relatie is ook wat waard.

Dan bedenk ik dat dat bewuste maatje 38 dateert van afgelopen zomer. Oeps! Wil ik daar weer inpassen, dan heb ik geen keuze. Lopen moet ik!

Gemotiveerder dan ooit loop ik die ochtend twee keer zo lang als ik van plan was.