Eerste keer

Een paar vriendinnen van mij zijn net begonnen met hardlopen. Omdat het goedkoop is, omdat je het zo makkelijk kan doen in je eigen tijd en, het allerbelangrijkste, omdat het goed voor de lijn is. 'Wat goed van jullie!', roep ik meteen enthousiast, 'en leuk is het hè?'

Maar daar zijn de dames nog niet van overtuigd. De één vindt het buitengewoon demotiverend dat ze nog geen minuut kan hardlopen zonder enorm te gaan hijgen, de ander heeft al al snel last van haar knieën. Ik blijf positief en zeg dat ze het - echt waar - na een poosje vanzelf leuk zullen gaan vinden. 'Ja, jij hebt makkelijk praten', is hun reactie, 'voor jou stelt dit geklungel niets voor.'

Welnee, ik vind het juist geweldig wat ze doen. En iedereen is toch ooit voor het eerst een stuk gaan rennen? Ikzelf ben ook een laatbloeier in de loopwereld. Ik was vroeger best sportief, maar lopen vond ik erg saai. Totdat ik in mijn studietijd werd gevraagd mee te doen aan de Batavierenloop, een estafetteloop van Nijmegen naar Enschede. Een ploeg medestudenten kwam nog wat dames tekort. Of ik misschien zin had? Welja, vooruit maar, het moest een erg gezellig evenement zijn. Op school had ik eens meegedaan aan een scholierencross en dat had ik ook overleefd. Een stukje rennen zou vast wel lukken.

Een paar weken voor de wedstrijd werd ik toch een beetje nerveus. Die cross was wel heel lang geleden. Misschien kon het geen kwaad om wat te gaan trainen. Niet te ver en vooral niet te fanatiek natuurlijk, het moest wel leuk blijven. Ik geloof dat ik in totaal drie keer heb getraind in een naburig park. Ik vond het erg goed van mijzelf en wist het zeker: ik was er klaar voor.

Mijn etappe van bijna zeven kilometer startte midden in de nacht. In het pikkedonker en in absolute eenzaamheid liep ik over een grote brug ergens in Duitsland. Ik hoorde een paar vroege vogels zingen, verder was het doodstil. Bij ieder oversteekpunt stond een zwart-leren motorrijder. In de verte zag ik de fakkels branden van het wisselpunt. Mijn eindtijd weet ik niet meer, dat was ook niet belangrijk.

Die nachtelijke kilometers maakten diepe indruk. Lopen bleek veel meer te zijn dan een stukje rennen. Veel meer ook dan een simpele combinatie van afstand en eindtijd. En wanneer je dat eenmaal hebt ervaren, dan wordt het vanzelf leuk. Echt waar!