Regensburg

Daar staan we met onze fiets aan de hand. Kwart over zeven ’s ochtends en er is geen doorkomen aan. De Polizist van dienst is onverbiddelijk. Over een paar minuten komen de skeelers er aan en nee, hij kan en mag niemand doorlaten. Maar we moeten naar de start! Om half negen begint de marathon en het is nog minstens een half uur fietsen. Dat gaat niet lukken, zegt hij vriendelijk, want alle bruggen over de Donau zijn afgesloten. Helaas. En nee, daar kan hij niets aan veranderen.

Het leek zo’n mooi plan. Een marathon in Regensburg, de historische stad aan de Donau. Met de trein, lekker relaxed. De start en finish waren wel op redelijke afstand van de binnenstad, en dus ook op afstand van ons hotel. Maar we huren gewoon twee fietsen. Zo kunnen we op zaterdag de buurt verkennen en op zondag rustig naar de start peddelen. Op zaterdag halen we alvast ons nummer, dus weten we precies hoe we de volgende dag moeten fietsen.

Een prachtig plan. Maar onbruikbaar als op de vroege zondagochtend alle wegen richting de start hermetisch afgesloten blijken. Dan herinner ik me dat ik ergens heb gelezen dat er op zondagochtend, juist vanwege de vele wegafzettingen, pendelbussen rijden vanaf het station. Er zit weinig anders op. We fietsen naar het station, parkeren de fietsen en stappen in de bus. Het heeft ook wel wat, een bus vol gespannen lopers.

Ruim op tijd bereiken we de Donau Arena. Half negen precies vertrekken we. We lopen de route tegengesteld aan de route die we de vorige dag fietsten. Van de Arena naar de binnenstad, over de kortste route. Nu mag het wel.

Hoewel. De bussen blijken ‘s ochtends wel naar de Arena te hebben gereden, maar ‘s middags de andere kant op is een ander verhaal. Bij de geïmproviseerde halte waar we die ochtend uitstapten, staat een groepje vermoeide en inmiddels vertwijfelde lopers te wachten op een bus die niet komt. Ze staan er al even en hebben de hoop inmiddels opgegeven. Ach, denken wij, dat zal wel wat meevallen. Natuurlijk komt er een bus. Dit is Duitsland. Daar zijn die dingen goed geregeld. Maar weer een kwartier later gaan wij ook twijfelen. Een kordate vrouw pakt de telefoon en belt een taxibedrijf. Kort na elkaar komen er twee taxi’s, en samen met een stel uit Tsjechië stappen we opgelucht in nummer twee. Bij het station staan onze fietsen geduldig te wachten. We stappen op. De wegen zijn weer vrij. De douche wacht.

Mooie stad hoor, Regensburg. Aardige mensen. Prachtige marathon ook. Maar logistiek zijn er beslist nog een paar verbeterpunten.