Vier seconden

Vier seconden. Wat zijn nou vier seconden? Je kunt er net in zeggen hoe je heet, of hoe oud je bent, of wat je pr op de marathon is. Meer niet. Eén keer in- en uitademen, dan zijn ze al voorbij.

Op 28 januari neem ik de trein naar Apeldoorn. Alles is anders, we lopen dit keer op zondag, start en finish zijn midden in de stad en we mogen ons niet meer omkleden in de kazernes. Wat niet veranderd is, is dat het koud is, en nat. Zo hoort het bij de Midwintermarathon. En natuurlijk zijn er weer heel wat bekenden. In de trein, de kleedzaal, het startvak... maar ook onderweg loop ik de een na de ander achterop. Gezellig! En dus versnel ik wanneer ik iemand van achteren herken en houd ik in bij iemand die een iets rustiger tempo heeft. Even loop ik zelfs achterstevoren, omdat een aantal lopers uit Noord-Holland mij (heel knap) van achteren herkent. Wel zo aardig om ze recht in het gezicht te kunnen kijken.

Na een kilometer of twintig raak ik aan de praat met Koos, die ik vandaag voor het eerst ontmoet. Hij liep Rotterdam al eens in 3 uur en tien minuten en deed net als ik in 2005 mee aan de bloedhete editie van de Dijkenloop. We praten over kinderen, hobbies, passies… Maar hij loopt de Asselronde en wanneer hij finisht, moet ik verder. Jammer, want we waren nog lang niet uitgepraat. En ook jammer omdat ik het nu weer alleen moet doen. En dat valt nog niet mee. Ik draai een klinkerweg op en krijg de wind pal tegen. De weg gaat licht omhoog en ik merk nu pas dat het regent. En ik moet nog plassen ook. Ik duik achter een conifeer en hijs met moeite alles weer op zijn plek. Ik vind er nog maar weinig aan.

Pas bij de 35 kilometer krijg ik er weer wat aardigheid in. Het zwaarste stuk hebben we gehad, de laatste kilometers gaan naar beneden en ik kan aftellen. Ik kijk op mijn horloge en schrik even. Het gaat veel sneller dan ik dacht. Ik lig op pr-schema… maar de exacte tijd heb ik niet paraat en daarbij, het blijft een training. Ik zet het idee uit mijn hoofd en loop ontspannen naar de finish.

Eenmaal thuis zie ik dat het maar vier seconden scheelde. Net genoeg om mijn beste tijd nog eens hardop te noemen. En voor een volgende keer toch maar goed te onthouden.