Swiss Alpine 2015: tijd om te genieten

Swiss Alpine Davos - zaterdag 25 juli 2015 - S42: 42,9 kilometer - eindtijd 7:06:59

In 2008 en 2013 deed ik in Davos (Zwitserland) mee aan de Swiss Alpine Marathon, en dan de K78. Oftewel: 78 kilometer hardlopen door een prachtig Alpenlandschap. De eerste keer samen met Jan Albert Lantink (die toen ik binnenkwam de legendarische woorden sprak: "Waar bleef je nou?", hij was zelf immers al uren binnen) en de tweede keer samen met Piet, die toen ik finishte exact dezelfde woorden sprak, maar nu uit ongerustheid. Uit mijn tussentijden die hij via sms doorkreeg had hij een eindtijd afgeleid, maar zo simpel werkt het niet in de Alpen, zo bleek. Ik was het laatste stuk erg bang geweest om te vallen (want dan rol je vrolijk een heel stuk naar beneden) en had vooral gewandeld.

Twee keer keurig gefinisht dus, dat wel, maar ook twee keer erg afgezien en (naar mijn maatstaven) te weinig kunnen genieten van het tweede deel. En toen zag ik dat er, vanwege het 30-jarig jubileum, een nieuwe afstand was. Een gewone marathon, maar nu met het eerste deel door het Dischma-tal en het tweede deel gelijk met de K78. Dat was een leuk idee! Dezelfde prachtige route door de Alpen, maar dan een stukje korter.

Afijn, zo gezegd zo gedaan, de inschrijving in orde gemaakt, het hotel geboekt en de voorpret kon beginnen!

Deel van de voorpret was een paar voorbereidingsdagen in ons vaste hotel aan de Moezel, waar we elk jaar wel een keertje naartoe gaan. Lekker eten, lekker lopen, en lekker Riesling drinken (het hotel is ook een wijnhuis, zoals zo vaak aan de Moezel). Dat eten en drinken ging prima, het lopen iets minder, want al bij de eerste steile klim forceerde ik mijn linkerkuit. Die was dus enigszins verrekt, zo bleek. En het feit dat ik de dagen erna gewoon maar stug doorliep, hielp niet echt. Het feit dat ik op weg naar Davos buikgriep kreeg ook niet. Oftewel: de voorpret was groot, de voorbereiding iets minder.

Eenmaal aangekomen in Davos (waar ik koortsig meteen het bed inkroop) had ik er al helemaal vrede mee dat het niets zou worden, dan maar volgend jaar in de herkansing. Maar een dagje rust op vrijdag deed wonderen: ik voelde me steeds beter, kon weer wat eten, en begon er langzaam weer in te geloven. "Ik start gewoon", zei ik tegen Piet, "en als het niet gaat, draai ik na 5 kilometer eenvoudig weer om." Die gedachte gaf rust en zo stond ik blij en opgetogen samen met de andere lopers (in totaal doen er op alle afstanden ruim 5.000 lopers uit 46 landen mee) te wachten op de startschot. Het weer was prima, de zon scheen, en de eerste kilometers gingen rustig voorbij. De kuit hield zich goed, ik had niet veel energie maar genoeg om te lopen en voordat ik het wist waren we al al op het 10 kilometerpunt. Het was duidelijk: ik ging door, hoera!

De eerste 15 kilometer voerden door een prachtig groen dal, terwijl het half verharde pad langzaam steeg. Bij het 15 kilometerpunt hing bij een klein restaurant het bord: "Hier houdt de beschaving op en begint de wildernis", en dat klopte precies. Het pad werd smal en klom, steiler en steiler, voorbij de boomgrens, naar de Scaletta-pas. Opeens hoorde ik achter mij: "Mevrouw Visser, dat ik u hier tegenkom!". Het was Edward de Ruiter, een snelle loper uit Groningen, die samen met zijn vriendin meeliep in Davos. "Marjon loopt achter ons, die loopt haar eigen tempo", zei hij. Edward zou gezellig bij mij blijven lopen, ook al ligt zijn tempo normaliter veel hoger. En dat was erg gezellig, al houd ik er meestal niet zo van om samen met iemand anders te lopen, al helemaal niet als zijn tempo veel hoger ligt. Maar Edward had geen haast vandaag, en dat kwam goed uit, want dat had ik ook niet.

Na de Scaletta-pas liepen we over de Panoramatrail naar de Sertig-pas op 2.700 meter hoogte. De Panoramatrail doet precies wat de naam belooft: het voert je van het ene prachtige vergezicht na het andere. Dat is niet uit te leggen, dat moet je gewoon ervaren. Ik hoorde achter mij voortdurend "Oi-oi-oi!" Dat was Edward, die als Groningse laaglander nog nooit zo hoog boven zeeniveau was geweest en voortdurend in een staat van lichte verbijstering rondliep.

Na de Sertig-pas ging het steil naar beneden, inclusief een sneeuwpad van zo´n meter of twintig lang, waar je eigenlijk alleen op je bips naar beneden kon. Een hilarisch gezicht, maar ook best eng, want gleed je verkeerd, dan lag je zo tientallen meters lager. Afijn, daarna was het lekker uitlopen over een slingerend bospad, al begon mijn kuit steeds meer te protesteren en kon ik als het even omhoog ging niet meer aanzetten, en gingen we maar wandelen. Edward zat er niet mee, die ging niet voor een tijd, en ik al helemaal niet.

Eenmaal in het stadion was ik superblij dat ik het voor de derde keer had gehaald in Davos. Ook dit keer ging het niet vanzelf. Maar dit keer heb ik wel van elke (hoogte)meter kunnen genieten. En die kuit? Die herstelt wel weer.