Marathon Regensburg - aan de planning lag het niet

Regensburg, 5 juni 2011

Daar staan we met onze fiets aan de hand. Kwart over zeven 's ochtends en er is geen doorkomen aan. De Polizist van dienst is onvermurwbaar. Over een paar minuten komen de skeelers er aan en nee, hij kan en mag niemand doorlaten. Maar, zeggen we vertwijfeld, we moeten naar de start! Om half negen begint de marathon en het is nog minstens een half uur fietsen. Dat gaat niet lukken, zegt hij vriendelijk, want alle bruggen over de Donau zijn afgesloten. Helaas. En nee, daar kan hij niets aan veranderen.

Het leek thuis zo'n mooi plan. Een marathon lopen in Regensburg, een prachtige historische stad aan de Donau. Dit keer met de trein, er was een prima verbinding en dat scheelde lange einden rijden op Autobahn. De marathon voerde door de oude stad en langs de Donau. Op papier zag het er prachtig uit. Een nadeel was dat de start en finish op redelijke afstand waren van de binnenstad, en dus ook op afstand van ons hotel. Maar dat hoefde geen probleem te zijn, we huurden bij de fietsenverhuur naast het station gewoon twee fietsen. Dan konden we op vrijdag de buurt verkennen, op zaterdag alvast ons nummer halen bij de Donau Arena en op zondag rustig naar de start peddelen.

Een prachtig plan. Maar onbruikbaar als op de vroege zondagochtend alle wegen richting de start hermetisch afgesloten blijken. Ja, er is een rondweg, maar dat betekent minstens tien kilometer omfietsen. En hoe moeten we dat vinden? De kaart hebben we in het hotel laten liggen, we hebben de route immers de dag ervoor al gefietst.

Dan herinner ik me dat ik ergens heb gelezen dat er op zondagochtend, juist vanwege de vele wegafzettingen, pendelbussen rijden vanaf het station. Er zit weinig anders op. We fietsen naar het station, parkeren de fietsen en stappen in de bus. Het heeft ook wel wat, een bus vol gespannen lopers.

Ruim op tijd bereiken we de Donau Arena. We geven onze kledingtassen af en maken ons op voor de start. Half negen precies vertrekken we. We lopen de route tegengesteld aan de route die we de vorige dag fietsten. Van de Arena naar de binnenstad, over de kortste route. Nu mag het wel.

Het is warm, en het zal in de loop van de ochtend nog veel warmer worden. Opvallend: het is stil onderweg. Vaak wordt er, zeker bij het eerste deel van een marathon, nog wel vrolijk gekletst onderweg. Over de voorbereiding, het parcours, het weer, de verwachte eindtijd. Maar vandaag niet. Iedereen heeft genoeg aan zichzelf.

De marathon van Regensburg bestaat uit twee rondes. Eerst over brede wegen richting de stad, dan dwars door de stad, langs alle bezienswaardigheden en uiteraard langs de Dom met de twee fraaie Gothische torens. Een nadeel is dat de bestrating ook Middeleeuws is, een soort kinderkopjes waarover het lastig lopen is. Maar een voordeel is dat het prachtig weer is en de terrassen vol zitten. We worden beide keren enthousiast aangemoedigd. Na de binnenstad gaat het al snel langs de Donau. Een fiets- en wandelpad strekt zich kilometerslang uit in de richting van een grote spoorbrug. Het is een prima richtpunt, want vlak voor de spoorbrug, we zijn dan tien kilometer onderweg, gaat het linksaf. Het tweede deel van de ronde voert door buitenwijken van de stad en daarna weer door de binnenstad. De halvemarathonlopers gaan rechtdoor de brug over, de deelnemers van de hele afstand mogen, na een stukje heen-en-weer lopen om de afstand te laten kloppen, een tweede keer door de binnenstad, langs de Donau en door de stad terug. Inmiddels begint de temperatuur aardig op te lopen en dat is te merken aan de lopers. Het deel langs de Donau, met de wind in de rug en de zon op het hoofd vind ik een stuk minder leuk dan de eerste keer, toen het ietsje koeler was en de benen minder moe. Gelukkig zijn er genoeg drankposten en staan overal mensen van de Feuerwehr klaar met grote brandspuiten en bewoners met tuinslagen. Of, zoals een aardige dame bij het 36-kilometer punt, met een bloemenspuit. Die laatste helpt maar weinig, maar het is een mooi gebaar.

Dan mogen de marathonlopers ook de brug over en na een bocht naar rechts zie ik in de verte de finish. Tenminste, dat denk ik. Maar de grote boog over de weg is slechts het 42-kilometer punt. We mogen nog een stukje doorlopen en finishen vervolgens over de rode loper in de Donau Arena. Er zijn schijnwerpers, er is een video-wall, opzwepende muziek... het had van mij niet gehoeven, maar ook dit is weer een mooi gebaar. De medaille is fraai, er is cola na afloop, en, voor mij een primeur op de marathon, gemarmerde chocoladetulband. Heerlijk. Regensburg kan voor mij niet meer stuk.

Hoewel. De bussen blijken ´s ochtends wel naar de Arena te hebben gereden, maar ´s middags de andere kant op is een ander verhaal. Bij de geïmproviseerde halte waar we die ochtend uitstapten, staat een groepje vermoeide en inmiddels vertwijfelde lopers te wachten op een bus die niet komt. Ze staan er al even en hebben de hoop inmiddels opgegeven. Ach, denken wij, dat zal wel wat meevallen. Natuurlijk komt er een bus. Dit is Duitsland. Daar zijn die dingen goed geregeld. Maar weer een kwartier later gaan wij ook twijfelen. Een kordate vrouw pakt de telefoon en belt een taxibedrijf. Kort na elkaar komen er twee taxi´s, en samen met een stel uit Tsjechië stappen we opgelucht in nummer twee. Bij het station staan onze fietsen geduldig te wachten. We stappen op. De wegen zijn weer vrij. De douche wacht.

De volgende dag lezen we in de krant dat er twee nummers één zijn. Een snelle Keniaan, die ging voor de overwinning en al vanaf het begin onbedreigd op kop lag, werd door zijn fietser de verkeerde kant op gestuurd en heeft daardoor twee kilometer te veel gelopen. Dat kan natuurlijk niet, en dus staan er twee lopers op het hoogste trapje van het erepodium. Tja.

Mooie stad hoor, Regensburg. Aardige mensen. Prachtige marathon ook. Maar logistiek zijn er beslist nog een paar verbeterpunten.