Fichtelgebirgs Marathon - lekker zwaar!

Wunsiedel, 12 juli 2014

Je neemt de Duitse marathonkalender, je pakt er een kaart van Duitsland bij en voilà, je hebt een leuk vakantiedoel. Of in ons geval: je hebt twee leuke vakantiedoelen, want zowel op 12 als 20 juli vonden we twee (op papier) prachtige marathons.

En zo togen we 11 juli oostwaarts, in de richting van Noord-Beieren. Een kilometer of wat voorbij Bayreuth vonden we het stadje Bad Alexanderbad in het Fichtelgebirge, waar we een kamer hadden geboekt in een - bijna nostalgisch - jaren zeventig hotel. Het hotel was nauwelijks veranderd door de jaren heen, en dat gold ook voor de omgeving: een mooi glooiend landschap met veel bos en veel wandelpaden, en met maar weinig toeristen. Dat wil zeggen: ze waren er wel, maar ze waren vooral autochtoon en op leeftijd, en dus wandelden ze niet of nauwelijks. En dat in ons hotel alleen maar elektrische fietsen gehuurd konden worden, verbaasde ons dan ook niet. Desalniettemin werd er vijf kilometer verderop, in Wunsiedel, wel degelijk een marathon georganiseerd, en nog een best zware ook, zo zou blijken.

De start- en finishplaats waren op verschillende locaties, dus stond ik ’s ochtends vroeg om half acht samen met zo’n honderd andere lopers te wachten op de bussen die ons naar de start bij de Weissenstadtersee zou brengen. Om klokslag half negen werden we daar weggeschoten door Herr Bürgermeister himself.

Ik had op de kaart van het parcours gezien dat we waarschijnlijk wel wat zouden moeten klimmen, en dat klopte. Na een fraaie ronde rond het meer liepen we de heuvels in, en vanaf het vijf kilometerpunt ging het recht omhoog. Beter gezegd: klommen we in zes kilometer van zeshonderd meter boven zeeniveau naar de Scheeberg van 1.051 meter. En dat voelde je!

Eenmaal bovenaan gekomen ging het onmiddellijk weer steil naar beneden, en even later, bij de 25 kilometer, kregen we nog een keer een fikse klim te verstouwen. Maar dat maakte niet uit, de omgeving was prachtig: veel bos, fraaie uitzichten, groene weilanden en kleine dorpjes. En onderweg een uitstekende verzorging met aardige mensen. "Das Wasser vom Fichtelgebirge ist wie Doping!", deelde een van de verzorgers mij mee. "Genau", beaamde ik, en inderdaad, het water smaakte prima.

Een post verder konden we genieten van grote brokken chocola, ook prima doping wat mij betreft. Het zonnetje scheen, het gezelschap was goed, de route prachtig en ik kwam relatief fris binnen in 4:16:55. Aan de finish bleek ik de enige Nederlandse te zijn, en dus werd ik prompt geïnterviewd door de speaker. "Will you come again?", vroeg hij, in fraai Engels. "Sicher!", antwoordde ik maar gewoon in het Duits, en dat was oprecht gemeend.

Zie ook: Fichtelgebirgs Marathon en de route.