Bedrijventeam Boonk in de Run Bike Run

Ik vind hard fietsen niet zo leuk, maar hard lopen wel. Om mee te kunnen doen aan de Run Bike Run ben ik dus afhankelijk van een goedwillende en liefst ook een goed fietsende partner. Ooit ben ik begonnen met mijn fietsende echtgenoot, maar het einde van het huwelijk betekent ook het einde van ons fietspartnerschap. Gelukkig komt het jaar erop redding in de vorm van mijn jongere broer, die (vreemd dat je dat nooit verwacht van jongere broertjes) best hard blijkt te kunnen fietsen. Maar broerlief krijgt een nieuwe baan, heeft daarbij ook een jong gezin en heeft al snel te weinig tijd om te trainen. En dus moet ik in 2005 op zoek naar een nieuwe partner voor de volgende editie van de Run Bike Run.

Op een mooie dag ergens in het voorjaar loop ik bij Juwelier Boonk binnen, zoals ik dat wel vaker doe. Ik verlies nogal eens een oorknopje en regelmatig is er een batterij van een horloge leeg. Al pratend kom ik erachter dat Marcel Boonk wel houdt van een stukje fietsen en ook wel houdt van een uitdaging. 'Als je geen fietser kunt vinden, dan wil ik wel!' zegt hij, en ook al lijkt het maar half-serieus, ik onthoud het wel. Want goede fietsers zijn er niet zoveel, beter gezegd, ik ken er niet zoveel, ik ken vooral lopers. En zo komt het dat ik hem een paar maanden kom helpen herinneren aan zijn belofte. Gelukkig is Marcel een sportieve juwelier en hij aarzelt maar heel even. 'Meen je dat nou? Oké, dat doen we, leuk! Ik begin meteen met trainen!'

Nou heeft een juwelier met een drukke eigen zaak daar eigenlijk helemaal niet zoveel tijd voor. Het trainen doet hij dus vooral op de sportschool en zo nu en dan kan hij de weg op. Maar hij heeft er zin in en ziet het helemaal zitten. Hij laat zijn fiets bij Brama opknappen; bij Han Vaalt worden speciale rode Boonk-shirts besteld en het Bedrijventeam Boonk is geboren.

De dames van de juwelierswinkel vinden de plannen van hun werkgever fantastisch. 'Heel goed, dat zal hem goed doen, en wij komen hem aanmoedigen!'. Ook thuis wordt enthousiast gereageerd.

De week voor de Run Bike Run kan ik merken dat Marcel nerveus wordt. Hij stelt me gerust: 'Dat heb ik altijd hoor, van zoiets kan ik wakker liggen.' Een combinatie van spanning en voorpret, helemaal niet verkeerd. Op de dag zelf moet er natuurlijk gewoon gewerkt worden, want juist op de zaterdag van de Melbuul'ndagen is het extra druk in de winkel. Maar als ik 's middags even binnen loop om het startnummer te brengen, is hij al helemaal in de stemming. 'Ik ga mijn fiets zo wegbrengen en dan zien we elkaar in het Parc Fermé!'

En inderdaad, als ik na de eerste loopronde bij het Parc Fermé aankom, popelt hij om te gaan fietsen en hij gaat er als een speer vandoor. Om al na 48 minuten helemaal kapot weer terug te zijn. Hij geeft me de chip, mompelt iets van 'zet 'm op meisje!' en ik begin snel aan het laatste loopgedeelte. De eindtijd van Team Boonk blijkt 1 uur, veertig minuten en een paar seconden te zijn en daar zijn we meer dan tevreden over. Ik had niet sneller kunnen lopen en Marcel had niet sneller kunnen fietsen. We hebben onze best gedaan en zitten even later tevreden op het terras van Las Carretas, samen met de familie Boonk en de mensen uit de winkel, die allemaal even trots op hem zijn. 'Dat gaan we volgend jaar weer doen, Gerry!' belooft hij, en dus staan we een jaar later weer aan de start, in dezelfde mooie rode shirts. En met dezelfde inzet blijken we zelfs ruim een minuut sneller. Dat belooft wat voor volgend jaar! Nee, Team Boonk gaat niet voor goud, maar het plezier van het meedoen is minstens even veel waard.