Veluwezoomtrail 2012 - nat en verrassend

Rheden, 24 juni 2012

Goed voorbereiden is niet mijn sterke punt. Tenminste, waar het hardloopwedstrijden betreft. Ik houd er niet van om van te voren alles exact door te nemen, ik laat me graag ter plekke verrassen. Niet altijd even slim misschien, maar voor mij blijft het zo leuk.

En zo reed ik bijna achter een fraaie Peugeot aan, die - geheel correct volgens de TomTom - een afslag te vroeg nam, een weg die volstrekt verboden was voor alle verkeer. Een volgende afslag was beter zag ik al snel, want improviseren kan ik wel. En dus kwamen zowel Peugeot als ik keurig op tijd aan bij het Bezoekerscentrum Veluwezoom. Ik sleepte mijn tas mee naar de start, maar kon die na het afhalen van het nummer gewoon weer mee terugnemen naar de auto, want kleedgelegenheid was er niet. Had ik kunnen weten, wellicht. Nou heeft een auto als kleedkamer ook wel wat, alleen is het redelijk eenzaam en erg onpraktisch. Zeker als het regent, en dat deed het. En dat zou het blijven doen, de hele dag.

Bij de start was het nog wel even gezellig. Er waren veel bekenden en onbekenden, maar dat maakt bij trailrunning niet uit. Iedereen is gelijk, met uitzondering van de outfit natuurlijk. Kekke rugtasjes, schoenen, tights, kousen... noem het maar op, of men heeft het. Ik deed leuk mee met mijn Salomon-rugzak, maar mijn schoenen, dat was een beetje jammer. Mijn Brooks Cascadia, die mij keurig over de Swiss Alpine hebben gebracht, passen niet meer. Ze zijn gekrompen, of, waarschijnlijker, mijn voeten zijn gegroeid. En nieuwe heb ik nog niet.

Maar ik zit er niet mee en vanaf de start kan ik in een lekker tempo doortrekken. Even wandelen bij een steile trap, voorzichtig bij een afdaling vol boomwortels, maar ik zit lekker in mijn ritme. Toch raak ik een beetje in de war. Ik herken maar weinig van vorig jaar, en het jaar daarvoor. Is mijn geheugen zo slecht of is er wat anders aan de hand? Een medeloper helpt mij uit mijn verwarring. "We liepen hem vorig jaar andersom!", zegt hij. Aha. Vandaar.

De regen valt gestaag uit de lucht, bij vlagen wat minder, bij vlagen serieus. Ik heb op het laatste moment besloten om een pet op te zetten, en daar heb ik veel plezier van. Vorige week bij de Slachtemarathon liep het water, vermengd met zweet, recht mijn ogen in en dat prikte. Nu valt de regen op de pet en de klep en kan ik goed om mij heen blijven kijken. En dat moet ook wel, want de paden zijn glad, smal en verraderlijk. En ik wil niet vallen.

Het is stil onderweg. Ik heb weinig zin om te praten en mijn medelopers ook niet. Vorig jaar kwetterde ik nog vrolijk met deze en gene, vandaag houd ik mijn mond. Misschien komt het door de regen dat iedereen vooral met zichzelf bezig is. Misschien nodigt de zon wel meer uit tot contact. Ik vind het wel prima, zo´n verstilde sfeer. Het past goed bij de omgeving.

De ronde door het Deelerwoud gaat wel in de dezelfde richting als vorig jaar. Maar nu maken de omstandigheden het verschil. Was het vorig jaar nog een tropisch regenwoud, nu is het er vochtig en zelfs, op een open stuk, koud door de snijdende wind.

Na weer een stuk bos komen we op het Rozendaalseveld. Het is nog zo´n tien kilometer naar de finish. Mijn benen willen nog wel, maar het pad is onmogelijk. Een dubbel spoor dat aan beide kanten onder water staat, met in het midden een grasstrook met gras dat al heel lang niet is gemaaid. Waar moet je lopen? Op een van de smalle karrensporen? Die zijn ondergelopen. Over het gras? Dat is te hoog. Het betekent ruim drie kilometer heen en weer hoppen, met de wind vol van voren en benen die het zo langzamerhand niet meer echt leuk vinden.

Aan het eind zitten nog een paar venijnige klimmetjes en afdalingen verstopt. Het klimmen gaat nog wel, maar het afdalen is bepaald geen genoegen. En zo val ik vrolijk een vrijwilliger in de armen die mij - gelukkig - staat op te wachten als ik naar beneden word gelanceerd, moet ik me even later vasthouden aan berkenbomen en -takken om niet weg te glijden en beland ik bijna in een greppel omdat een bocht naar rechts iets scherper blijkt te zijn dan ik heb voorzien. Best wel link eigenlijk, maar ja, dit is trailrunning. Puur genieten. Letterlijk.

Na precies 52 kilometer en 230 meter kom ik weer bij het bezoekerscentrum. Ik heb er 5 uur, 19 minuten en 15 seconden over gedaan. De finish is weinig heroïsch, er staan wat verkleumde lopers en vrijwilligers. Er is bier, maar dat is wel het laatste waar ik zin in heb. Warme chocolademelk, daar is het weer voor, maar dat is er niet. Ik blijf niet lang hangen, dan word ik veel te koud. Ik loop terug naar de auto en kleed me om met de achterklep open. Naast me doet een buurman-parkeerder precies hetzelfde. Het moet een grappig gezicht zijn, en voor een Veluwse zondagmiddag redelijk bijzonder. Gelukkig ben ik wat kleding betreft wel goed voorbereid: tot schoon ondergoed aan toe heb ik droge spullen meegenomen.

Volgend jaar is er vast weer een Veluwezoomtrail. En die wordt ongetwijfeld compleet anders. Ik ben nu al benieuwd!