| naar Gerry's homepage |
Het zal krap een jaar geleden zijn geweest dat mijn aardrijkskundekennis werd uitgebreid met het plaatsje Burgsteinfurt. Tot op dat moment had ik er nog nooit van gehoord, maar dat zullen meerdere niet-lopers met mij gemeen hebben. Echte lopers weten natuurlijk allemaal dat in dat Duitse stadje jaarlijks een marathon gelopen wordt. En Burgsteinfurt werd Gerry's marathondoel voor 2000.
Een tijdje hoor je er dan niets meer van, maar dan ineens hangt het er: het Schema. Weken is over dit Schema nagedacht, collega-lopers geraadpleegd, het Trimloopboekje uitgeplozen en trainers ingeschakeld. Het Schema zal, weet ik inmiddels uit ervaring, de maanden daarna ons familieleven voor een belangrijk deel gaan bepalen. Het Schema geeft daarbij niet alleen Gerry houvast wanneer en hoelang ze mag lopen, maar is ook voor mij handig om de dagjes met de kinderen te plannen. Ook vrienden krijgen het Schema te zien, hetgeen resulteert in blijken van bewondering, maar ook een blik van medelijden mijn kant op.
Het schema gaat al in 1999 van start, op de eerste dag van de kerstvakantie. Die vrijdag daarop al de eerste wedstrijd: de Oudejaarsloop in Almelo. Slechts 15 km, om de uitgangspositie vast te stellen zullen we maar zeggen. Met 1.11-en-een-beetje door de modder een goede afsluiting van de eeuw en de champagne 's avonds smaakt uitstekend. Samen met haar vaste loopmaatje Monica wordt het trainingsschema voorgezet. Monica bracht Gerry op het idee van Burgsteinfurt en loopt hem zelf ook. Helaas zonder het andere loopmaatje Peter, want die is tot ieders verdriet maandenlang uitgeschakeld met een hernia.
De trainingen van januari worden afgesloten met de Kloetloop in Grootebroek, nog zo'n voorheen volstrekt onbekend plaatsje. Gezamenlijk gaan Gerry en Monica daar 25 Noord-Hollandse kilometers tegemoet. Als niet-loper vraag je je af waarom iemand 4 uur in de auto gaat zitten om in een uithoek van Nederland 25 km te gaan hardlopen, dat kan toch ook hier in de buurt? Inmiddels heb ik geleerd me hier niet meer over te verbazen en zwaai ik enthousiast de dames in alle vroegte uit. Met de kinderen heb ik een prima dag in het zwembad.
Tussen alle bedrijven door is Gerry samen Peter ook nog wedstrijdcoördinator voor LAAC. En één van de dingen die daar bij hoort, is het bedenken van een nieuw wedstrijdparcours. Peter is daar, ondanks zijn eigen blessure, volop mee bezig en weet wel een uitgebreid rondje Weerselo voor de eerste drie-uur training. Op een vroege zaterdagochtend maken de dames zich op voor een mooi loopje. De harde slagregens en de koude wind maken echter wel slachtoffers. Ondanks de goede verzorging van Peter op de fiets, komt Gerry klappertandend en ziek thuis en verdwijnt direct haar bed in. Die zondag weet Gerry zich nog goed te houden, maar de week daarna blijft het kwakkelen en hangt ze tegen de koorts aan. De zaterdag daarop staat de Asselronde in Apeldoorn echter op het programma en Gerry is vastbesloten die 27,5 km grieperig en wel af te leggen. Argumenten van mij en collega lopers halen niets uit. Uiteindelijk besluit ik dan die zaterdag tòch de cursus te volgen die ik beloofd had af te zeggen om daarmee Gerry te dwingen thuis te blijven aangezien we geen oppas voor de kids hebben weten te vinden. Het is niet eerlijk van mij en Gerry is dagen van slag (lees boos), maar later geeft ze me toch wel een beetje gelijk.
Een week later is ze weer min of meer gezond en voelt ze zich fit genoeg om samen met Monica en vele andere LAAC-ers de Hulsbeekcross te lopen. Ach ja, het is maar (?) zes kilometer. Weer een week later lopen de dames gezellig in Schoorl de 30 km, als nevenprogramma van de Marathon aldaar. Gerry is verrukt over het mooie parcours en loopt, evenals Monica, een mooie tijd. Het is die dag ook nog eens schitterend weer en het lopen door het prachtige Noordhollandse duinlandschap zorgt ervoor dat ze de mindere weken daarvoor snel vergeet. Na Schoorl volgen weer de gewone, bijna dagelijkse trainingen. Voor een leek als ik zijn deze vervat in geheimtaal, zoals 3 x 3000 m P 2' en 80' DL2. Ook de bekende Gildehaus-Dinkelroute ontbreekt niet, ook al moeten de kinderen daarvoor uit logeren omdat ik voor mijn werk in België zit.
En dan op zaterdag 18 maart 2000 is het zover: het moment waar maanden naar toe is gewerkt is gekomen. Ik ben die hele week zenuwachtiger dan Gerry, die vindt dat ik me maar onnodig druk maak. De avond ervoor blijft de telefoon rinkelen met vele goede wensen van collega-lopers. Gerry is zichtbaar aangedaan van al deze steun. 's Ochtends om half elf reizen Gerry, Monica en Margot af naar Duitsland. Margot zal het laatste stuk meerijden op de fiets om de dames van bidons en morele support te voorzien. Zeker voor Monica is deze marathon belangrijk, daar ze twee jaar geleden tijdens dezelfde marathon door griep op tweederde heeft moeten uitstappen. Morele steun is dan ook zeker op z'n plaats. Ik ben van plan dit keer wel bij de finish te zijn (vorige keer bij de Twente Marathon was dat niet zo, zie een eerdere Doorloper). De aankomst wordt verwacht zo'n drie en een half uur na de start. Dat betekent dus dat Gerry en Monica rond half vijf hopen te finishen zodat ik een rustig ochtendje heb. Terwijl Gerry en Monica door Duitsland lopen, bouw ik met Joep en Anke een Lego-vliegtuig en spelen we computerspelletjes.
Om kwart over vier sta ik met de kinderen in een druilerig regentje te wachten op Gerry en Monica. De finish is in een achteraf straatje in een buitenwijk, wat krap bemeten voor alle toeschouwers. Ik vind toch een goed plaatsje en kan de bocht net overzien. Eerder dan verwacht komt Gerry de bocht al om; vermoeid, maar niet kapot. Met een werkelijk perfecte tijd van 3.27:55 verrast ze iedereen en met name zich zelf. Een paar minuten later komt Monica al in zicht en ook zij finisht in een wereldtijd van 3.33.38. Ik blijk niet eens de enige te zijn die gekomen is om Gerry en Monica te zien finishen, want even later staan de dames glunderend de felicitaties van de fans en bloemen in ontvangst te nemen. Ook die avond staat de telefoon niet stil en zelfs nog de week daarna stromen felicitaties binnen.
Het is nu een paar weken later en ik maak me alweer op voor de volgende proeve van bekwaamheid: de Slachtemarathon op 8 juli. Nog een paar weken en dan hangt het volgende Schema er weer. Het zal me benieuwen.
Michiel Dumont