| naar Gerry's homepage |
Zaterdag 19 februari 2005
Je moet Nederlander zijn om het te verzinnen, meer bepaald, je moet Ton of Henk heten … Na de 50 van Soerendonk dacht ik het ergste gehad te hebben. Antons ultra was ook ultra, in elke ‘winterse’ betekenis van het woord, uitvoerig beschreven in de verslagen op UltraNed.
Ik maakte me dan ook met ’n gerust hart op om – nauwelijks 6 dagen later – in Henks Mali-sponsorloop mijn ding te doen. Ze zagen er leuk uit, die parcoursfoto’s op Henks homepage. Goed beloopbare, rustige dorpsstraten, af en toe gespijsd met ’n hellinkje, so what! Als kenner en liefhebber van de ‘Belgische” Voerstreek met z’n pittige heuvels en dalen, en wetende dat Noorbeek direct aansluit op dit ‘bestreden’ stukje ‘Vlaamse’ landstreek, had ik die webstekprentjes beter moeten weten inschatten…
Wijselijk had Henk de 2 km-lange startstrook in de doofpot gestoken. Om ons te misleiden presenteerde de Maastrichtse verpleger ons bij het vertrek een afdalinkje … maar dan! Je reinste ‘ploeglabeur’! Een strook van 50 m waar de ‘echte’ crossers nog een punt konden aan zuigen! Maar dat bleek nog maar het voorgeborchte, want vlak daarop verkocht de Mali-ganger ons een ‘dreun’ van jewelste. Je diende immers het hoofd in de nek te leggen om de top van de komende helling in ’t vizier te krijgen! Als je je dan eindelijk boven waande, werd je 90° naar rechts geleid, waar mijnheer Sipers ons de kers op de taart aanbood. Nog een pittiger brokje van zo’n 100 m klimwerk lag grijnzend en uitdagend op je te wachten en deed smachten naar de steeds maar verder wegdeinende horizon.
Inderdaad, pas op km 2 kon je voor ’t eerst gewagen van een vlak weggedeelte. Even slechts, nietwaar. Weer ’t veld in! Met steevast die tegemoet blazende tegenwind. Ik vergeet haast de striemende sneeuwhagelbuien, die je uitgerekend op deze lange veldweg danig parten speelde, te vernoemen! Raakt een mens er misschien gewoon aan, na het Soerendonk-syndroom?!
Weer even dalen, gevolgd door een korte, hevige opwaartse knik. Dan een gevaarlijke afdaling doorheen een holle weg met verraderlijke losliggende steentjes en niet ondiepe kuiltjes … geen verwendag voor de arme enkel- en kniegewrichten. Terug in de bewoonde wereld wachtte je – voor de afwisseling - een 50 m ‘klimmetje’ met ’n stijgingspercentage van om en bij de 12 ° , schat ik. Boven volgt evenwel de beloning : je krijgt zicht op het groene parasolletje bij de bevoorradingsplaats. De bijna 5 km zitten erop …. Nou ja, maal 9!
Bij deze geef ik Gerry een dikke knuffel voor het aangename gezelschap gedurende meer dan 8 rondes, en voor de 4-uur durende leuke babbel. Ook Frans: dank voor het vastleggen van zovele mooie loopmomenten, niet alleen in Noorbeek, maar overal waar ik je bij een marathon of ultraloop heb ontmoet en hopelijk nog heel vaak zal mogen begroeten. En tot slot natuurlijk een welgemeend ‘merci’ aan ‘onze’ Henk zelf voor wie ik een mateloze bewondering koester. De moed en het karakter, het doorzettingsvermogen waarover je ongetwijfeld dient te beschikken om al die voorbereidende marathons en ultra’s ‘gepakt en gezakt’ uit te lopen : grote klasse!
Zondag 20 februari 2005
Als ik dan op zondagmiddag in de luie zetel even voor de tv zit en naar de tennisfinale van de Proximus Diamond Games tussen de miljardairsdames Williams en Mauresmo kijk, merk ik dat ik mij erger … Nauwelijks 3 setjes en deze luxepaardjes gaan naar huis met ettelijke miljoenen euro’s, en indien Williams zou gewonnen hebben, mocht ze nog het kleinood van een racket, bezet met honderden diamanten ter waarde van 1 miljoen euro mee naar huis nemen…
Als je dan ziet wat ultra’s over hebben om een maat en zijn nobel doel te steunen, dan smelt bij mij alle respect voor de tennisladies weg als Noorbeekse sneeuw voor de zon. Wij leveren met de glimlach enkele euro’s van onze zuurverdiende centjes in voor ’t goede doel, terwijl... Ach, ze doen maar. Zij leven in een stresserende wereld van afgunst en macht en onmacht; zij worden ‘geleefd’, wij bewegen ons vrijelijk in een wereld van eerbied voor elkaar, bij ons is de waardering voor de prestatie van zowel de 3-uurloper als de 5-uurloper even gemeend. Geen naijver whatsoever. Wij vragen niet beter dan te kunnen ‘lopen’; ‘geld’, ‘beloning’ zijn woorden die niet in onze vocabulaire voorkomen. Voor de ‘beloning’ zorgen we zelf wel: dit is de lekkere douche na de inspanning, de Leffe in de cafetaria, de ermee gepaard gaande babbel met de loopvrienden, de afspraken voor de volgende ontmoeting, het elkaar ‘wel thuis’ wensen bij het afscheid…
Zolang ik die kameraadschap ervaar en zolang mijn lichaam die langdurige inspanningen aankan, zolang wil ik tot deze fijne groep sportlui behoren.
Het is een schande dat een tv-zender een ganse namiddag besteedt aan 2 luxemeiden... Dat ze eens 10 minuten ‘lang’ hun camera’s richten op bv. Soerendonk of Noorbeek … misschien gaat er bij de een of ander dan toch een lichtje branden…
Bij leven en welzijn,
Micha Havreluk