FAF Soerendonk, december 2001

We zijn op weg naar de Fat Ass Fifty, een hardloopwedstrijd van 50km met een - op z’n zachtst gezegd - nogal merkwaardige naam. De naam is, zoals meer, overgewaaid uit Amerika, waar de af te leggen afstand 50 mijl bedraagt en de wedstrijd is bedoeld als compensatie voor de wat uitbundiger eetgewoontes tijdens de feestdagen. In Nederland kort iedereen de naam (gelukkig) af tot FAF, wat ik een stuk prettiger vind klinken. Een tweede voordeel van de Nederlandse variant is dat 50 kilometer iets minder ver is dan 50 mijl.

De start is al vroeg, nl. om 10.00 uur ’s ochtends. Logisch gezien de tijdsduur van maximaal zes uur en de datum, eind december. Rond vier uur ’s middags wordt het immers al donker, en dan nog in het bos lopen is niet verantwoord.

Ondanks de sneeuw onderweg rijden we keurig om negen uur het manegeterrein op. Binnen is het droog, warm, druk en gezellig. Er zijn opvallend veel Duitse deelnemers en deelneemsters. De start blijkt zo’n 500 meter vanaf de manege te zijn, en de weg ernaartoe belooft weinig goeds voor het parcours. Het is een zandpad met veel kuilen en bevroren hobbels. Maar na de start blijkt dat het pad verderop gelukkig een stuk beter is.

Het parcours bestaat uit zeven rondes. De eerste ronde is precies 6 kilometer, de andere zes rondes hebben een lengte van 7 1/3 kilometer. De eerste twee rondes is het uitkijken geblazen. Er ligt overal nog sneeuw en op diverse gedeelten zijn de paden glad. Maar al snel breekt de zon door en worden de paden steeds schoner.

Het zijn rustige rondjes, daar op het Brabantse platteland. Toeschouwers zijn er alleen in het start- en finishgedeelte, voor de rest bestaat het publiek uit wat verdwaalde wandelaars. Verder heerst er echte zondagsrust. Mij maakt het niet uit, ik draai rustig en in een vlak tempo mijn rondjes. Ik oriënteer me op markante punten onderweg en die zijn er genoeg. Een huis in aanbouw, een prachtig oud boerderijtje met een paar mooie staldeuren, een bedrijfscomplex met stijlvolle witte gebouwen, etc. Michiel fietst de tweede en laatste ronde mee, dat brengt ook afleiding. Verder heb ik bij het startdeel een koeltas neergezet met flesjes cola en diverse koekreepjes. Mijn cola houdt de hele wedstrijd een aangename temperatuur, terwijl de cola bij de verzorgingsposten steeds kouder wordt. Het blijkt één van de vele waardevolle tips die ik van diverse ervaren ultralopers heb meegekregen. Waarom immers als beginner het wiel uitvinden?

Pas tijdens het laatste rondje beginnen mijn benen de afstand te voelen en word ik moe. Mijn rondetijd gaat dan ook met een paar minuten omhoog, maar ik kan er niet mee zitten. Ik ging naar Soerendonk om voor het eerst een 50km wedstrijd uit te lopen en de tijd is dan minder relevant. Ik finish voldaan in 4:41:13. Vlak voor de finish word ik nog ingehaald door een Duitse loper die duidelijk nog wat over heeft. Hij geeft mij heel sportief meteen een hand als ik ook binnen ben: "Gratuliere!". Vlak na mij finisht een wat oudere man, hij blijkt de 60 (!) al gepasseerd te zijn. Waar ik over twee maanden voor het eerst een 6-uurs loop wil doen, kijkt hij uit naar zijn 12-uurs debuut. Ik voel me daarnaast nog jong en onervaren.

Na afloop is er in de manege tomatensoep en nog meer gezelligheid. De ultra-wereld is een kleine maar sociale wereld, zo blijkt. Ik ben tevreden over mijn debuut, blijk derde vrouw te zijn geworden en 26^e over-all van de in totaal 52 finishers. Tien lopers zijn er tijdens de wedstrijd mee gestopt, het bleek voor hen toch zwaarder (en verder) te zijn dan verwacht.

Voor mij was het een waardige afsluiting van een mooi, maar bewogen loopjaar. Voor het nieuwe jaar liggen er weer genoeg mooie plannen, want als het aan mij ligt was dit niet mijn laatste ultra!