Maas en Waalse Dijkenloop, een warm loopfeest

Dit jaar viert men in Beneden-Leeuwen een lustrum: het is de vijfde Maas en Waalse Dijkenloop. Een enthousiaste organisatie doet erg zijn best om er een steeds groter loop- en skeelerfestijn van te maken en dat lukt ze aardig. Ik deed al twee keer eerder mee aan deze loop. De eerste keer was in 2001, een grijze editie. Het parcours was toen nog niet zo mooi als nu. In 2002 was ik in Zwitserland voor de Jungfraumarathon, maar in 2003 was ik weer in de Betuwe. Het parcours liep die keer vrijwel alleen maar over de dijken in het mooie Land van Maas en Waal, en ik wist zeker: volgend jaar ben ik er weer bij. De organisatie dacht er ook zo over, want men was zo vriendelijk om een foto van mij in mijn knalrode shirtje voorop de brochure van editie 2004 te zetten. Ik was vrijwillig benoemd als 'boegbeeld'. En dat schept verplichtingen. Ik moest wel even slikken toen ik zag dat de loop dit jaar precies een week voor Winschoten (mijn 100km-debuut) zou zijn. Maar ach, een beetje loper herstelt snel en ik doe het gewoon rustig aan. Moet kunnen, niets aan de hand.

De organisatie, onder leiding van de altijd enthousiaste Masjel van Ooijen, vindt dat ik er wel een weekendje weg van mag maken. Dus wordt er een hotelkamer geboekt, mijn schoonzusje Marcia wil wel mee en op zaterdag gaan we een dagje naar de Tuinen van Appeltern. Leuke hobby, dat hardlopen, zo kom je nog eens ergens! De Tuinen zijn beslist de moeite waard, en dat vindt ook de organisatie van een oldtimer-rally. De oude Volvo's, BMW-cabrio's en Triumphs ronken de hele dag de parkeerplaats op en af, en er lopen veel mensen rond in een outfit die niet zou misstaan op een golf-green. Andere hobby, andere mensen. Vast ook leuk, maar geef mij maar mijn loopschoenen.

Op zondagmorgen worden we wakker terwijl in de verte de muziek bij de finish al kunnen horen. Het hotel staat op een paar honderd meter van de finish en daar wordt om acht uur al hard gewerkt om alles klaar te maken. We zijn meteen in de stemming. We ontbijten uitgebreid, nemen afscheid van het gastvrije hotel en vertrekken naar de sporthal. We komen daar aan op het drukste moment van de inschrijving. Lange rijen lopers staan gelaten te wachten totdat ze aan de beurt zijn. Tja, er was echt wel een voorinschrijving, maar blijkbaar wachten velen toch tot het laatste moment. Wij hoeven niet in de rij te staan gelukkig, we hoeven alleen maar het hesje op te halen voor Marcia, die mij vandaag op de fiets begeleidt. Ha, daar is clubgenote Lucy, die eigenlijk niet wilde lopen vanwege een blessure, maar toch van start gaat. Ze heeft minder last en ziet het als een ontspannen duurloopje. Die houding zal haar uiteindelijk gewoon laten finishen. Ik verwacht niet veel bekenden tegen te komen, per slot is volgende week Winschoten. Maar buiten op een zonnig terras zitten Gijs Honing, Dick van Es en Theo de Jong aan de koffie. In de loop van de dag zal ik nog wel meer bekende lopers ontmoeten, zoals clubgenoot Herman Holterman en de altijd aanwezige Ineke Scheffer. We vertrekken naar de bussen die ons naar Altforst zullen brengen, de startplaats. De sfeer in de bus is vrolijk. "Het lijkt wel een schoolreisje," zegt Theo en zo voelt het ook. Een uitje, met toch een beetje spanning over wat ons te wachten staat.

Als het startschot klinkt, gaat een aantal lopers er snel van door. Dick verdwijnt al snel in de verte, ook van Gertie Theunissen zie ik alleen nog maar de achterkant. Ik besluit om het rustig aan te doen, het is te warm. En met het oog op Winschoten neem ik geen enkel risico. Ik loop naast Els Annegarn, die deze wedstrijd als een cadeautje ziet. Ze was de dag ervoor jarig, en heeft de afgelopen tijd geleerd dat veel dagelijkse dingen erg relatief zijn. Ze probeert zoveel mogelijk te genieten en dat lukt haar aardig. En ik geniet mee. Wat een prachtig parcours is het toch. Prachtige dijkhuisjes, mooie dorpjes, een eindeloze dijk met aan weerszijden boomgaarden en weilanden, paarden die met ons meerennen, bewoners die vrolijk zwaaien, een luxe jachthaven, een oude steenfabriek. Er valt veel te zien onderweg, het parcours verveelt nooit. Onderweg is er ook muziek: een slagwerkgroep in de uiterwaarden, een gitarist met een elektrische gitaar, kinderen op allerlei instrumenten en een compleet fanfare-orkest. Ook de vrijwilligers en het enthousiaste publiek maken dat ik mijn geen moment verveel. Bij de 25 kilometer krijgt Els het wat moeilijker, terwijl ik juist in mijn ritme raak. Ik wil niet trekken en besluit mijn eigen tempo te gaan lopen. Ik haal zo voortdurend lopers in. Er is ook een estafetteloop en met het team van het Pax Christi College (uit Druten, blijkt later) ben ik voortdurend stuivertje aan het wisselen. De begeleidende fietser heeft een emmer achterop met bidons en sponzen. Een goed idee, gezien de warmte.

Vanaf de dertig kilometer krijgen steeds meer lopers het moeilijk. Ik voorspel Marcia dat we nu veel lopers zullen inhalen die langzaam lopen of zelfs moeten wandelen. En dat is ook zo. De hitte eist zijn tol. De drankposten staan om de vijf kilometer, en dat is met dit warme weer eigenlijk te weinig. Gelukkig zijn er heel wat particulieren (en hun kinderen) die helpen met de watervoorziening. Beslist geen overbodige luxe en ik maak er dankbaar gebruik van. Ook de vele tuinslangen en sproei-installaties geven de nodige verkoeling. Maar voor veel lopers helpt dat niet meer, er zullen heel wat uitvallers zijn vandaag. Helaas valt ook Els uit bij de dertig kilometer, het is te warm. Gelukkig kan ze zich verheugen op een herkansing in Berlijn, waar het vast niet zo warm is.

Ik zet vanaf de 35 kilometer een eindsprintje in. Ik vind het mooi geweest, ik wil nu wel naar de finish. In de verte zie ik twee vrouwen lopen. Die kan ik misschien wel inhalen, bedenk ik en ik ga in de achtervolging. De eerste vrouw, Frouwkje Herder, achterhaal ik bij de 39 kilometer. "Hou vol!", zeg ik als ik haar inhaal, en dat heeft ze nodig, het gaat niet meer vanzelf bij haar. Dan krijgt Marcia opeens een jurylid naast zich die haar vertelt dat ze mij niet meer mag inhalen. "Jouw loopster ligt nu tweede, de nummer één in de wedstrijd loopt er vlak voor, en je mag de wedstrijd niet beïnvloeden," legt hij uit. Beduusd blijft Marcia keurig achter mij fietsen, en ik gooi het tempo nog maar wat omhoog. Ik lig tweede? Dat motiveert wel om er nog een schepje bovenop te doen. Ik haal de nummer één in, zeg tijdens het inhalen nog wel een welgemeend "Kom op!", maar hoop stilletjes dat ik haar voor kan blijven. Dat zou toch wel een grap zijn. Kom ik hier als 'boegbeeld', wil ik het rustig aan doen en win ik de wedstrijd. En die grap blijkt werkelijkheid te worden als ik een minuut of vijf later als eerste vrouw de finish passeer. Ik loop nog uren na te glunderen en ben erg blij dat ik me niet heb laten weerhouden om hier vandaag aan de start te staan. Wat een loopfeest!

En nu dus: op naar Winschoten!