Dieverbrug, een marathon in acht ronden

Jarenlang was de Midwintermarathon in Apeldoorn de eerste marathon op de Nederlandse loopkalender. Drie jaar geleden kwam er echter een marathon bij, de Wintermarathon in Dieverbrug. Vorig jaar heb ik meegedaan aan de tweede editie en ik was toen erg verrast over het prachtige bosparcours en de uitstekende verzorging. Ik besloot dan ook dit jaar weer mee te doen, al was ik er vanwege een ingelaste rustmaand niet zeker van of ik de hele afstand wel zou gaan lopen. Maar omdat het parcours uit acht rondes bestond, kon ik ieder rondje beslissen hoe lang de duurloop ging worden. Mijn loopmaatje Mariëtte en haar dochter Marjolijn, beiden trainend voor Apeldoorn, besloten de 37 kilometer te proberen. En werd dat te zwaar, dan konden ze altijd eerder stoppen. We maakten ons van te voren wel een beetje zorgen over het weer, er werd immers regen voorspeld, met dooi, ijzel, misschien gladheid… Maar onderweg naar Dieverbrug brak de zon door, die vrijwel de hele middag vrolijk zou blijven schijnen.

Het was dit jaar een stuk drukker dan vorig jaar. Misschien kwam dat door het artikel in de Runner’s van deze maand, waarin uitgebreid werd beschreven hoe geschikt het prachtige natuurgebied tussen Diever en Appelscha is voor hardlopers. En daarbij worden er in deze mooie omgeving door het jaar heen diverse loopwedstrijden georganiseerd. Jan Kooistra organiseert jaarlijks in Diever behalve drie marathons en ook nog een groot aantal kortere wedstrijden en Sjoerd Slaaf neemt de organisatie van de wedstrijden vanaf landgoed ’t Wildrijck in Dieverbrug voor zijn rekening. De marathons zijn echt voor de liefhebber. Je komt immers niet voor een snelle tijd, en hoeft langs het parcours geen rijen enthousiaste toeschouwers te verwachten. Je ziet onderweg hooguit een paar wandelaars, als je geluk hebt een ree. Verder ben je helemaal op jezelf aangewezen en overgeleverd aan de stilte van het bos.

De starttoeter klinkt een paar minuten na elf uur. Een groep van ruim honderd lopers zet zich in beweging op de besneeuwde aanlooproute. Als we linksaf gaan voor de eerste ronde, kunnen we alleen maar achter elkaar aan lopen. Het bospad is door de sneeuw nog smaller dan anders. Het maakt niet uit, niemand heeft haast en er is genoeg bij te praten. Als ik even achterom kijk, blijkt Hans Buis achter mij te lopen, een vriendelijke loper uit De Rijp. ‘O nee, Hans, ga je weer hetzelfde doen als bij de Boscross vorig jaar?’ roep ik. Hans begrijpt het meteen en moet lachen. Hij liep toen voortdurend vlak achter mij, maar door de kou moest ik nog al eens de kant opzoeken. Waarop Hans mij passeerde, ik hem weer langzaam achterop liep, inhaalde en het hele ritueel zich weer herhaalde.

Vlak voor mij loopt een Belgische deelnemer, Mark van Bogaert. Tijdens de Zuiderzee marathon heb ik een tijdje met hem opgelopen, totdat hij besloot om heel solidair een loper die er helemaal doorheen zat gezelschap te houden en naar de finish te brengen. Voor mij bewees dat weer eens hoe sociaal de marathonlopers zijn, ook al beoefenen ze een individuele sport.

Als we ons eerste rondje er bijna op hebben zitten, vertel ik Mark dat je tijdens het laatste gedeelte van het rondje, dat tussen allerlei stacaravans doorloopt, goed op moet letten. Vorig jaar ben ik daar een paar keer bijna en één keer daadwerkelijk een verkeerde weg ingeslagen. Terwijl ik het hem loop te vertellen, blijkt de weg opeens dood te lopen. Verbaasd kijken we elkaar aan, hoe kan dat nou? Het antwoord is eenvoudig, we hebben al pratend over eventueel mislopen prompt de verkeerde weg genomen. We hadden minder moeten praten en beter op de vlaggetjes moeten letten. We kunnen er allemaal hartelijk om lachen, te meer omdat er een groot aantal lopers ons blindelings gevolgd blijkt te hebben. We maken vrolijk rechtsomkeert en komen bij de verzorgingspost, die ieder rondje weer nieuwe versnaperingen heeft. De eerste keer staat er thee, sportdrank en water, en in de loop van de middag wordt dat uitgebreid met cola, bouillon, ontbijtkoek, sultana’s en uiteindelijk zelfs chocoladepastilles in twee kleuren.

Tijdens het tweede rondje vormen Hans, Mark en ik een groepje, ook al moet ik gewoontegetrouw regelmatig even de bosjes in. Het lukt mij iedere keer weer om de heren bij te halen, en ik verdenk ze ervan dat ze telkens even inhouden. Het lopersveld ligt inmiddels helemaal uit elkaar, soms zien we noch voor ons, noch achter ons iemand lopen. Te meer waardeer ik mijn aangename en onderhoudende gezelschap. Als Hans besluit wat gas terug te nemen, lopen Mark en ik samen verder. We hebben het over werk, hobby’s, en natuurlijk over het lopen. Mark blijkt al 50 marathons te hebben gelopen met als principe dat hij nooit twee keer dezelfde marathon loopt. Of hij dit uitgangspunt kan volhouden tot zijn 100^ste marathon betwijfelt hij, maar hij wil het wel proberen.

Na een poosje, we zijn inmiddels al ongemerkt bezig aan ons zesde rondje, lopen we Hinrick Klugkist achterop, een altijd goedgemutste loper uit het Groningse Westerwijtwerd. Het tempo gaat meteen een beetje omhoog en Mark en ik besluiten ons maar weer te laten zakken. We lopen nog even samen op en gaan dan beiden in eigen tempo verder. De eenzaamheid valt me niet mee. Opeens zie ik en voel ik ieder heuveltje en iedere oneffenheid. Aan het begin van mijn zevende rondje hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik kijk achterom en zie Marjolijn lopen, de dochter van Mariëtte. Zij heeft een versnelling ingezet, ze is met haar laatste rondje bezig en heeft blijkbaar nog heel wat reserve over. Ze houdt me de hele ronde gezelschap en het lopen gaat meteen een stuk makkelijker.

Bij de finish slaat ze linksaf, ik besluit om voor de laatste keer rechtsaf te slaan en de marathon maar gewoon uit te lopen. Het lopen gaat lekker en ik heb nog steeds geen genoeg van de prachtige ronde over de besneeuwde paden, al is de zon inmiddels verdwenen. Ik loop Hinrick weer achterop en gezamenlijk lopen we onze laatste ronde. We finishen gelijk in een tijd van 4 uur en een paar minuten. De eindtijd is niet belangrijk, ik heb onderweg dan ook nauwelijks op mijn horloge gekeken. Het was vier uur lang genieten van lopen in zijn puurste vorm, en ik kijk nu al uit naar zaterdag 8 maart, de datum van de volgende marathon in Diever.

Sjoerd en Ronald, bedankt voor de uitstekende organisatie!