"Small is beautiful" - lopen in Diever

Brian, de beminnelijke Brit, bezig met zijn vierhonderdzoveelste marathon, heeft zoals altijd de korte broek aan. Vanzelfsprekend gezien de vele tatoeages, zonde om die vanwege de kou aan het zicht te onttrekken.

Gertie loopt na een vlot begin van de de marathon alweer bij de kleedkamers rond: ze is haar autosleutel kwijt en ze loopt daar dermate over te piekeren dat onbezorgd 42,2 km hardlopen niet lukt. Als de sleutel tijdig opduikt dan kan ze de halve nog meelopen, maar we zien haar niet meer terug deze dag. Later horen we dat ze de sleutels pas terug heeft gevonden toen de lopers van de halve marathon al waren weggeschoten. Ze heeft later die middag thuis in Eindhoven een duurloopje gedaan, haar hoofd stond even niet meer naar een loopwedstrijd.

De marathonlopers mogen beginnen met een ererondje door het dorp. Overal enthousiast publiek, de sfeer zit er meteen goed in. Eenmaal het dorp uit wordt het erg rustig onderweg. Al snel gaan we het bos in, om er pas na ruim 40 kilometer weer uit te komen. Voordeel is de stilte onderweg, nadeel is dat het daardoor ook erg eenzaam kan zijn. Maar er zijn genoeg gezellige lopers die adem overhouden voor een leuk gesprek. Zo vormen de ervaren marathonlopers Dick van Es en Thijm Konter kilometers lang vrolijk gezelschap. Bij de 5km staat onze klok op precies 25 minuten. Dat lijkt wel sterk, we hebben niet het gevoel dat we zo’n 12km per uur lopen. Het bordje staat vast te vroeg. Maar dan geeft ons klokje bij de 10km 50 minuten en een paar seconden aan… Zou het dan gewoon makkelijk gaan vandaag en gaan we harder dan verwacht? Dick en Thijm hebben inmiddels ook door dat het tempo er aardig inzit, maar houden het prima vol. Bij een drankpost houden we een gezamenlijke plaspauze en dan gaat het weer verder, op weg naar Appelscha. Even na het halve marathonpunt moet Dick ons laten gaan, en iets later, op het Aekingerzand, haakt ook Thijm af. Ik blijf zoveel mogelijk mijn tempo vasthouden, de benen hebben er duidelijk zin in vandaag. De kilometerbordjes blijven mij verrassen. Bij de 35 kilometer begint het langzaam te regenen en het lopen begint wat zwaarder te worden. De paden zijn modderig, de wind trekt aan, het wordt kouder… de laatste vijf kilometer begint dan toch het aftellen.

Bij een drankpost zie ik een flesje cola staan. Eigenaar onbekend, maar wel verleidelijk... Ik neem een paar teugen, het is precies wat ik nodig heb, en ik bedank hardop degene van wie de cola is. De mensen van de verzorging horen mij iets prevelen en kijken mij wat verbaasd aan. Ik glimlach vriendelijk terug, alles is echt nog in orde met mij, en loop snel door, op naar de finish.

Als ik bij Landgoed ’t Wildrijck het bos uitkom, krijg ik zoals iedereen de wind pal tegen en de regenflarden slaan tegen mijn gezicht. Maar deze weg naar Diever kan ik dromen, ik liep hier al zo vaak. De weg links, de paadjes rechts, de klinkerweg, het hunebed, en dan hoor ik de stem van Jan Kooistra al. Nog één keer naar links en dan... de finish. Ik klok 3:37:38, zo snel ben ik in geen maanden meer geweest.!

Snel loop ik door naar de warme bouillon, altijd lekker na een marathon, maar vandaag smaakt het beter dan ooit. Ik giet een paar bekers in mijn dorstige keel, praat na met wat andere finishers en voel dat ik snel afkoel. ‘Gauw wat droogs aantrekken!’ hoor ik iemand zeggen en ik besef dat hij groot gelijk heeft.

Als ik doornat terug naar het Dingspilhuus loop, wandelt Frans mij al tegemoet met mijn droge jasje. Samen lopen we tevreden terug. Ik kan het niet laten om onderweg een paar vreugdesprongetjes te maken. Deels om warm te blijven, maar vooral omdat ik blij ben met mijn tijd, met het lopen, en met vandaag. Frans vertelt van zijn halve. De start was nogal snel geweest…

Gerry Dumont

Tjeemig wat gaan die lui er hard vandoor! Het lijkt wel alsof we alle 80 voor de hoofdprijs moeten. Met sprinthartslag kan ik het een beetje bijbenen. De MP3-speler werkt goed: gedragen door gitaarsolo's van Frank Zappa loop ik door een prachtlandschap, vennetjes, vlaktes, verstuivingen, bossen. Bij de drinkplaatsen (voor de lopers, niet voor 't wild) mis ik wel de zoetigheid, volgende keer dus zelf meenemen.

Op 15km raakt mijn pijp leeg en een stel lopers komt me lichtvoetig voorbij terwijl ik op mijn beurt een paar kapotgelopen joggers inhaal. Bij een vennetje schieten nog wat marathonlopers voorbij die al een uur eerder zijn gestart, een omweg hebben gemaakt en ruim vóór ons gaan finishen.

De laatste kilometers ben ik vooral op zoek naar de finish. Zo'n end kan het toch niet meer wezen? Regen erbij, tegenwind, een heuvel leek wel onder het vlakke wegdek verstopt... Een

eindsprint zit er niet in. Yes! De laatste meters… en een eindtijd van 1:46:42.

Achter de finish staat een kraampje met sinaasappels. WOW! Ik heb nog nooit zo gulzig en druipslurpend in de stromende regen van partjes appelsien genoten! Wat kan dát lekker zijn! Ik moet enorme dorst hebben gehad, of me een gat in de maag hebben gelopen, in elk geval helpen de sinaasappelstukken daar enorm goed tegen. Ik krijg er geen genoeg van en pas na een minuut of vijf ontwaak ik uit mijn gulzige bui... Met een andere loper hol ik rustig terug naar de kleedkamers. De douches zijn koud maar gezellig. Iedereen heeft de laatste 3km zwaar gevonden.

Volgende keer laat ik de MP3-speler thuis: voor trainingen voldoet-ie prima maar tijdens wedstrijden is er genoeg te beleven. Als de pijp leegraakt blaas je die zelfs niet met Zappa's "Muffin Man" of "Vas Dis" van Wishbone Ash aan...

Frans Goddijn