| naar Gerry's homepage |
Diegenen die mij kennen, weten dat ik geen ‘loper’ ben. Mijn hobby ligt meer in het fietsen, in de race- en mountainbike-variant. Het eerste doe ik in de zomer, het tweede is meer voor de wintermaanden. Lekker ploeteren door de modder, in de bossen en over kleine veldweggetjes is mijn winterse hobby. Er zijn in deze periode voldoende ATB-tochten uitgezet om mij een aantal zondagochtenden zoet te houden. Het genieten van de natuur en het fietsen staat daarbij bovenaan, snelheid speelt daarbij geen rol. De tochten zijn meestal ergens zo rond de 40 à 50 km, je kunt starten wanneer je wilt en je aankomst wordt niet eens geregistreerd: het plezier staat voorop.
Op 15 december jl. was er zo’n tocht, een zware. Ruim 40 km, met 98% onverhard, 80% singletrack, 5 pittige heuvelgroepjes, maximaal 5% op fietspaden en zeker 95% in de bossen: een tocht om je mountainbikevingers bij af te likken. Alleen….we hebben het hier niet over de oliebollentocht van de Dieverse wielerclub, maar over de jaarlijkse Boscrossmarathon van Diever. Gerry was van plan deze crossmarathon te gaan lopen en ik greep de gelegenheid graag aan om met haar mee te fietsen. En dat heb ik geweten!
Vorig jaar had Gerry hier ook al gelopen, maar liep toen ‘slechts’ 32 kilometer. Het mooie parcours, de goede organisatie, de enthousiaste Jan Kooistra (voorzitter van SVFriesland) en de aardige vrijwilligers op klompen bleken een onweerstaanbare combinatie. Zo stond deze wedstrijd dit jaar ook weer op het programma. Wij hebben vaak in deze omgeving gekampeerd, dus wist ik al dat de omgeving mooi was, maar ik had er nog nooit met een ATB rondgereden.
Zaterdag 15 december was de dag dat de politie de mensen in Drenthe adviseerde thuis te blijven i.v.m. zeer hardnekkige ijzelvorming en bijbehorende spekgladde wegen. Door deze ijzel werd de start nog een uur uitgesteld, waarbij door iedereen serieus rekening werd gehouden met afgelasting.
Maar gelukkig werd om 12 uur dan toch het startschot gelost.
Het parcours bleek dit jaar gewijzigd t.o.v. van dat van de vorige keer. Het kende nu vier rondes van 10,5 km, waar er vorig jaar een aanlooproute was van een kilometer en daarna vier rondjes van 10 km. Tevens had de organisatie er een verharde weg uitgehaald om er een lange heuvel voor in de plaats te zetten. Voor crossers perfect, voor meefietsers erg lastig: geen plek om lopers ongehinderd in te halen. Aangezien ik groot respect heb voor de lopers en voor hen geen obstakel mag vormen was dat een probleem. Het eerste rondje heb ik Gerry dan ook slechts één keer in een flits voorbij zien gaan. Pas in het derde en vierde rondje kon ik goed bij haar in de buurt blijven. Op dat moment waren de snelle lopers van de 10 en de halve al gefinisht en lag het veld genoeg uit elkaar om je als fietser tussen de lopers te begeven. Het parcours ging deels over een vaste ATB-route en er waren dus diepe sporen in de grond gereden. Aangezien de grond hard bevroren was en er een aantal vervelende klimmetjes inzaten, was voor mij als fietser dus niet altijd even eenvoudig om het looptempo bij te houden en moest ik ook regelmatig afstappen.
Vier uur en exact 56 seconden heeft Gerry er over gedaan, 1e plaats bij de vrouwen. Op een zeer zwaar parcours, waar menig ATB-er zijn tanden op stuk zou kunnen bijten. Ik had na vier uur op de fiets over hobbelige paadjes zadelpijn en een enorm respect voor Gerry, die al die kilometers vlot en in een constant tempo wist af te ronden (ze deed precies één uur over elke ronde, een constante split heet dat volgens mij). Had ik het alleen gefietst had ik er wellicht iets van 2 uur en een kwartier tot 2½ uur over gedaan, was het op de weg geweest iets van een uurtje minder. Voor Gerry blijkt een cross of de weg niets uit te maken, ze dieselt in een strak tempo naar 4 uur; haar duurlooptempo. Die bospaadjes, die heuvels, die bochten blijken Gerry dus niet af te remmen. Daar waar ik hard moet ploeteren, loopt zij, en met haar veel anderen, rustig door. De winnaar bij de mannen zelfs in net iets boven de 3 uur…..slik.
Het was een ervaring die ik niet had willen missen. Het sprintje van Jan Kooistra vanuit een caravan naar Gerry met een bosje bloemen toen ze over de finish kwam was onvergetelijk. Het meefietsen was erg gezellig en als soigneur had ik nog een nuttige functie ook. Mijn respect voor Gerry en al diegenen die een marathon lopen is met sprongen gestegen. En wij konden dit keer eens samen van ons beider hobby genieten, naast elkaar in een prachtige omgeving, vaak zonder dat je andere lopers zag. Kortom, volgend jaar staat deze boscross van Diever weer op mijn mountainbike kalender!
Michiel Dumont