De stem

Het is halfelf, een zonnige zondagochtend. Uit de speakers boven de atletiekbaan klinkt muziek. Dan een piep, een korte klik en "Goedemorgen dames en heren, welkom in dit fraaie stadion waar we over een half uurtje van start zullen gaan met de jaarlijkse halve marathon. Het deelnemersveld ziet er veelbelovend uit, de crème de la crème van de regionale atletiek is vandaag weer aanwezig. Dat wordt een spannende wedstrijd!"

Je kunt niet om hem heen. Je hoort hem en je ziet hem. Microfoon in de hand, voortdurend om zich heen kijkend. Hij kent iedereen en iedereen kent hem. De tafel voor hem ligt vol A-viertjes, vastgeplakt tegen het wegwaaien. Daarop staan de namen van de deelnemers, de tijden die ze hier vorig jaar liepen, de diverse pr's op andere afstanden, al hun wapenfeiten. Een compleet lopersarchief.

Elf uur precies. "En daar gaan ze, de dames en heren atleten die vandaag gaan uitmaken wie de snelste is over deze eenentwintig kilometer en vijfennegentig meter precies. B. heeft meteen de leiding genomen. Wat heeft die jongen toch een mooie stijl, wat ziet het er soepel en gemakkelijk uit."

Weinig ontgaat hem. Schijnbaar moeiteloos spreekt hij de tijd vol. Een fles water onder handbereik. Stopwatch in de hand. Over zijn schouder hangt een handdoek, nu nog droog, straks doorweekt. Zijn stem draagt kilometers ver. De lopers horen hem en weten het, daar is de finish, daar moeten ze naar toe.

Tien over twaalf. "Daar is hij, de eerste loper. Jawel, het is B., hij liep al vanaf het begin op kop. Dat is mooi, dat is héél mooi! Geef hem uw applaus dames en heren, hij heeft het nodig die laatste meters. Geweldig gedaan jongen, wat een prestatie zet je hier weer neer. Hier is hij, de snelste man van vandaag, hij kan niet meer, hij is kapot. Wat een strijd, wat een prachtige sport, en wat een winnaar. Draag hem naar de finish, beste toeschouwers!"

Onvermoeibaar gaat hij door. Iedereen is voor hem even belangrijk. Ook de laatste lopers krijgen alle aandacht, juist zij hebben het nodig. Zijn stem geeft de lopers vleugels. Ze weten dat ze aan de finish zullen worden ingehaald als een winnaar.

Kwart over één. Een korte klik. Dan stilte. Hij veegt voor de zoveelste keer met de handdoek over zijn gezicht en pakt zijn papieren bij elkaar. Volgende week weer een wedstrijd. Hij zal er zijn. Omdat hij niet zonder de lopers kan. En de lopers niet zonder hem.