Haas

Twee keer per jaar speel ik voor haas. 'Pacer' in het Engels, maar ik vind haas veel leuker. 'Bunny' zou ook kunnen maar de oortjes die bij dat pakje horen waaien zo snel af. Het is altijd een vrolijke boel, een paar hazen die voorop rennen achterna gezeten door een grote groep lopers. Het zijn alleen wel de hazen die het tempo bepalen en niet de achtervolgers. En haalt er al te vroeg in de race een loper een haas in, dan loopt dat vaak slecht af voor de loper, niet voor de haas.

In Rotterdam is de groep lopers het grootst. Ook is daar het meeste publiek. Dat zijn echte kenners. Rotterdammers weten wat het betekent als er ieder kwartier een groep voorbij komt met twee figuren aan kop met een dansend ballonnetje boven hun hoofd. 'Daar heb je de hazen!' hoor je dan, of: 'Kijk, daar komt de bus'.

In Amsterdam weet het publiek, als het al op komt dagen, nog niet goed raad met het verschijnsel haas. Ze moeten daar sowieso nog een beetje wennen aan het fenomeen marathon. Komt wel goed en ongetwijfeld is dan het hek van De Dam.

Als haas zie je er wel grappig uit met zo'n ballonnetje maar je loopt echt niet lichter dankzij dat beetje helium. Het is en blijft hard werken. Tijd en snelheid per kilometer in de gaten houden, maar ook op de achterblijvers letten. Ervoor zorgen dat iedereen de tijd neemt om te drinken, want wie in een 'runner's high' een drankpost teveel overslaat kan de bezemwagen pakken. Plaspauzes inlassen, ook zoiets. Toiletten langs het parcours zijn er nauwelijks, dus is het uitkijken onderweg naar een geschikt bosje of een andere beschutte plek. En daarna moeten de opgeluchte lopers in het goede tempo terug naar de groep gebracht worden, vooral niet te snel en niet te gehaast, want dat levert slachtoffers op. Zit een loper echt stuk dan moet je als haas de juiste woorden weten vinden om iemand aan het lopen te houden, de verleiding om op te geven kan groot zijn als alles pijn gaat doen.

Ja, het is hard werken, maar er is altijd weer de verrassing: wie van de lopers zal zich vandaag beresterk voelen, de zekerheid voelen groeien dat er méér in zit, dat de laatste tien kilometers op vleugels zullen gaan? Zo'n loper zie je graag vertrekken en de aanblik van die loper die je aan de finish opwacht, doodmoe maar dolblij, ontroerd en vol verhalen… daar doe je het voor.