Vakantie

Meestal ben ik in de vakantie best lui. Er hoeft niets, en dus doe ik weinig. Beetje wandelen, beetje fietsen, beetje lopen, beetje lezen en dat is het wel. Heerlijk.

Dit jaar liep het anders. Dat lag niet aan mij, niet aan het weer en ook niet aan de omgeving. Nee, het kwam vooral door de andere gasten in het hotel. Het leek wel of iedereen dit jaar was uitgekeken op elkaar en op de mooie omgeving. Bovendien waren een paar gasten nogal fors. Of eerlijker gezegd: te dik. Wellicht waren ze noodgedwongen veroordeeld tot een zittend bestaan, maar de meesten leken mij kerngezond. En ze aten voor tien.

Afijn, zulke dingen moet iedereen natuurlijk helemaal zelf weten, maar het miste zijn uitwerking niet. Van schrik namen wij ‘s ochtends vooral vers fruit en een paar volkorenbroodjes, en trokken we er na het ontbijt op uit voor een duurloopje door de omgeving. En in plaats van neer te ploffen op het terras, zoals de meeste andere gasten deden, gingen we ‘s middags fietsen of wandelen. Tjonge, wat waren we dit jaar actief tijdens de vakantie. Eenmaal thuis waren we bruin en uitgerust. En topfit.

Een weekje later gingen we traditiegetrouw naar Vlieland voor de halve marathon. Normaal gesproken een wedstrijd waar ik het best moeilijk heb, na een periode van zomerse luiheid. Bovendien is het een redelijk zwaar parcours. Eerst gaat het kilometers lang door de duinen, waar het altijd meer stijgt dan daalt en waar je de wind altijd tegen hebt. Dan terug over een eindeloze asfaltweg langs het wad, met aan het eind een paar gemene klimmetjes. Het dorp, in de verte, lijkt maar niet dichterbij lijkt te komen.

Ook dat liep anders dit jaar. De duinen waren nog nooit zo vlak geweest en voordat ik het wist draaiden we de weg al op. De beruchte klimmetjes? Weinig van gemerkt. Daar was het dorp al en daar de finish. Zelden liep ik op Vlieland zo gemakkelijk. En ook snel blijkbaar, want ik bleek tweede te zijn geworden. Wat een fraaie bokaal opleverde, en jawel, drie zoenen van de jongste burgemeester van Nederland.

Beste medegasten, veel dank voor uw passieve gedrag. Dat stimuleerde mij enorm. Maar kom volgend jaar alstublieft uit die luie stoel. Niet voor mij, maar voor uzelf. Een betere reden is er niet.